Tuesday, May 30, 2006
Verslag Weekend Bocholt
Van onze reporter ter plaatse William:
"DE RUITERS VAN DE APOCALYPS"
We hielden het niet voor mogelijk. Nadat donderdag OHH nog een "redelijk goeie" dag was steeg de hoop dat ook vrijdag het weer nog zou meevallen. Samen met Mon en Freddy luidde de beslissing "wij rijden". Nog droog tot aan de Fina geraakt en stipt om 8H: "GO"! Mon Derouck, Dirk Van Peteghem, Julien Lion, Patrick Rogiers,Freddy Van Driessche en uw dienaar reden richting Zele-Dendermonde met goede moed! Reeds in Zele wisten we echter hoe laat het was: een plensende malse regen maakte ons kleddernat nog voor we tien km ver waren! HET ZOU DE GODGANSE DAG - zijnde de 7H dat gefietst werd - overgaan. In tegendeel: hoe verder we geraakten hoe harder de regen. Freddy had een prachtparcours uitgewerkt, steeds langs spoorweg of langs dijken, nooit grote (en gevaarlijke) wegen. Enkel de wilde natuur en zes gekken op een koersfiets. Het was moeilijk om niet aan "nacht und nebel" te denken toen we eenzaam onze 150 km afmaalden. Het water was overal (boven ons en soms links en rechts van ons). Na 85 km de middagstop, het was bijna half twaalf.
Rustig café-restaurant ontdekt waar we onze sandwiches en rijsttaartjes konden verorberen. De cafébaas beklaagt zich allicht nog ons bezoek, er lag zoveel water op en onder onze bank dat ze waarschijnlijk mochten schuren om het weer proper te krijgen. Dank aan de vrouwen (echtgenotes) om voor voedsel en verse kledij te zorgen. Na deze lunchversterking (vooral suiker uit Westmalle-donker) weer op pad voor de resterende 70 km.
De wind zat mee (niet tegen) en het was evenmin koud dus we konden onze helletocht zonder noemenswaardige problemen vervolgen. De zes gekken op de fiets "doemden op uit de nevelen als de ruiters van de Apocalyps". Om het "leeg gereden zijn" tegen te gaan was er nog een stop op 40KM van Bocholt, een beetje eten, drankje. Rond 15H zagen we tenslotte het verlossende plaatje BOCHOLT, nog een 4-tal km met wind op kop en we arriveerden in de "Watermolen" mooi hotel voor fietsers en vissers.
Nog nooit zo'n vuile fietsen gezien, nog nooit zo van een Duvel genoten, nog nooit zo van een lange warme douche genoten! De rest van het weekend is vlug verteld, behalve de zaterdagmorgen (streekrit van 60 km) kregen we hetzelfde scenario: namelijk, regen! Het eten en de gezellige momenten in de bar hielpen ons er doorkomen, de meesten van ons deden hun best om de rijkelijke buffetten grote eer aan te doen. Op TV was er de Giro en de Ronde van België. Zondag thuisgekomen -het regende niet- maar toen waren we per auto. De achtergebleven 'Stuurkens' opgewacht in de Fina toen ze arriveerden van hun rit Axel-Hulst. Nog eens dank aan Freddy voor de feilloze organisatie.
"DE RUITERS VAN DE APOCALYPS"
We hielden het niet voor mogelijk. Nadat donderdag OHH nog een "redelijk goeie" dag was steeg de hoop dat ook vrijdag het weer nog zou meevallen. Samen met Mon en Freddy luidde de beslissing "wij rijden". Nog droog tot aan de Fina geraakt en stipt om 8H: "GO"! Mon Derouck, Dirk Van Peteghem, Julien Lion, Patrick Rogiers,Freddy Van Driessche en uw dienaar reden richting Zele-Dendermonde met goede moed! Reeds in Zele wisten we echter hoe laat het was: een plensende malse regen maakte ons kleddernat nog voor we tien km ver waren! HET ZOU DE GODGANSE DAG - zijnde de 7H dat gefietst werd - overgaan. In tegendeel: hoe verder we geraakten hoe harder de regen. Freddy had een prachtparcours uitgewerkt, steeds langs spoorweg of langs dijken, nooit grote (en gevaarlijke) wegen. Enkel de wilde natuur en zes gekken op een koersfiets. Het was moeilijk om niet aan "nacht und nebel" te denken toen we eenzaam onze 150 km afmaalden. Het water was overal (boven ons en soms links en rechts van ons). Na 85 km de middagstop, het was bijna half twaalf.
Rustig café-restaurant ontdekt waar we onze sandwiches en rijsttaartjes konden verorberen. De cafébaas beklaagt zich allicht nog ons bezoek, er lag zoveel water op en onder onze bank dat ze waarschijnlijk mochten schuren om het weer proper te krijgen. Dank aan de vrouwen (echtgenotes) om voor voedsel en verse kledij te zorgen. Na deze lunchversterking (vooral suiker uit Westmalle-donker) weer op pad voor de resterende 70 km.De wind zat mee (niet tegen) en het was evenmin koud dus we konden onze helletocht zonder noemenswaardige problemen vervolgen. De zes gekken op de fiets "doemden op uit de nevelen als de ruiters van de Apocalyps". Om het "leeg gereden zijn" tegen te gaan was er nog een stop op 40KM van Bocholt, een beetje eten, drankje. Rond 15H zagen we tenslotte het verlossende plaatje BOCHOLT, nog een 4-tal km met wind op kop en we arriveerden in de "Watermolen" mooi hotel voor fietsers en vissers.
Nog nooit zo'n vuile fietsen gezien, nog nooit zo van een Duvel genoten, nog nooit zo van een lange warme douche genoten! De rest van het weekend is vlug verteld, behalve de zaterdagmorgen (streekrit van 60 km) kregen we hetzelfde scenario: namelijk, regen! Het eten en de gezellige momenten in de bar hielpen ons er doorkomen, de meesten van ons deden hun best om de rijkelijke buffetten grote eer aan te doen. Op TV was er de Giro en de Ronde van België. Zondag thuisgekomen -het regende niet- maar toen waren we per auto. De achtergebleven 'Stuurkens' opgewacht in de Fina toen ze arriveerden van hun rit Axel-Hulst. Nog eens dank aan Freddy voor de feilloze organisatie.
Sfeerverslag rit 21 mei
Van onze verslaggever William ter plaatse:
Het was "one of these days"!
Ik denk dat we met 21 waren, eigenlijk herinner ik het me niet zo goed... Na twee zondagen afwezigheid , daar ik op zakenreis was wist ik dat dit een nieuwe en moeilijke start ging worden. Een van onze langste ritten lag in het verschiet (wat een cliché!).
Na die 40° in the US voelde het hier bij ons toch wel killig aan, wanneer begint hier eigenlijk de lente? Bovendien blies die verdomde wind toch wel heel nijdig, alsof we die dag bijzonder moesten afzien ... en jawel rugwind op de heenrit ... dus tegenwind om thuis te geraken. De rit werd weer eens ontsierd door pech, dit seizoen zijn we nog niet gespaard geweest. Hendrik Maes reed twee keer plat, Vincent voelde de velg en nog anderen. Toppunt was toch dat onze café-stop in Doel wegviel doordat het oude bazinnetje duidelijk het bed moest houden (ze keek door haar venster naar onze ontgoochelde blikken). Verder dus! Dit verslag wordt nu een beetje persoonlijk waarvoor mijn excuses. Ik zag het echt niet meer zitten ... alles deed pijn en waar vindt je in dit verzopen land een "herberg"? Twee keer vroeg ik het aan streekbewoners, we schuimden de dorpjes af ... zonder resultaat, gevolg: ik moest lossen. En dat reeds met serieuze achterstand op het schema, mijn ver dragende stem volstond nauwelijks om de troepen tot de orde te roepen, uiteindelijk toch allemaal samen rond die verlossende pint (of iets sterkers)!
Iets gegeten , bidon opgevuld, we konden er weer tegen. Zoals vaak kreeg ik moed door beloften van trouwe vrienden "we laten je niet alleen" en ze hielden woord! Zonder namen te noemen toch zeer bedankt voor de morele en daadwerkelijke "duw in de rug". Hendrik tuimelde zeer spectaculair de gracht in na zijn evenwicht te hebben verloren bij één van die akties. Sterk als hij is krabbelde hij recht, stak zijn fiets terug in mekaar en met pijn toch verder. Ik hoop dat alles nu in orde is. Laat terug in Overmere, 120 km en toch nog 27,5 gemiddeld (mijn 'kilometriek'). Marleen en Julien nog niet gesloten ... Een paar Enames en alle leed was vergeten. Prima training voor het verlengd weekend naar Bocholt. Dank aan allen en tot donderdag.
Het was "one of these days"!
Ik denk dat we met 21 waren, eigenlijk herinner ik het me niet zo goed... Na twee zondagen afwezigheid , daar ik op zakenreis was wist ik dat dit een nieuwe en moeilijke start ging worden. Een van onze langste ritten lag in het verschiet (wat een cliché!).
Na die 40° in the US voelde het hier bij ons toch wel killig aan, wanneer begint hier eigenlijk de lente? Bovendien blies die verdomde wind toch wel heel nijdig, alsof we die dag bijzonder moesten afzien ... en jawel rugwind op de heenrit ... dus tegenwind om thuis te geraken. De rit werd weer eens ontsierd door pech, dit seizoen zijn we nog niet gespaard geweest. Hendrik Maes reed twee keer plat, Vincent voelde de velg en nog anderen. Toppunt was toch dat onze café-stop in Doel wegviel doordat het oude bazinnetje duidelijk het bed moest houden (ze keek door haar venster naar onze ontgoochelde blikken). Verder dus! Dit verslag wordt nu een beetje persoonlijk waarvoor mijn excuses. Ik zag het echt niet meer zitten ... alles deed pijn en waar vindt je in dit verzopen land een "herberg"? Twee keer vroeg ik het aan streekbewoners, we schuimden de dorpjes af ... zonder resultaat, gevolg: ik moest lossen. En dat reeds met serieuze achterstand op het schema, mijn ver dragende stem volstond nauwelijks om de troepen tot de orde te roepen, uiteindelijk toch allemaal samen rond die verlossende pint (of iets sterkers)!
Iets gegeten , bidon opgevuld, we konden er weer tegen. Zoals vaak kreeg ik moed door beloften van trouwe vrienden "we laten je niet alleen" en ze hielden woord! Zonder namen te noemen toch zeer bedankt voor de morele en daadwerkelijke "duw in de rug". Hendrik tuimelde zeer spectaculair de gracht in na zijn evenwicht te hebben verloren bij één van die akties. Sterk als hij is krabbelde hij recht, stak zijn fiets terug in mekaar en met pijn toch verder. Ik hoop dat alles nu in orde is. Laat terug in Overmere, 120 km en toch nog 27,5 gemiddeld (mijn 'kilometriek'). Marleen en Julien nog niet gesloten ... Een paar Enames en alle leed was vergeten. Prima training voor het verlengd weekend naar Bocholt. Dank aan allen en tot donderdag.Tuesday, May 16, 2006
Sfeerverslag rit 14 mei
Van onze reporter ter plaatse Geert Van Peteghem:
90 km doorheen het waasland, dat stond er op het programma vandaag. Een vlakke rit m.a.w. Eén voor acht: Yvan De Vetter, de stipte vogel zoals altijd, kwam aangereden. We konden vertrekken. Voor alle zekerheid had ik toch m’n thermovest aangetrokken. De weergoden gingen me nu niet liggen hebben. Eric had blijkbaar z’n salieksken nie aan: dus genen regen vandaag! We waren vlotjes gestart. Rond de dertig maalden we de verschillende waaslandse dorpjes af.
Zele, Hamme, Waasmunster, Elversele, Temse, … passeerden de revue. Het ging lekker tot weer die pech toestak.
Via slechte communicatie had Freddy een put in het wegdek niet opgemerkt. Resultaat: nen serieuzen klop met nen platten band als gevolg. Met de westenwind van Mon was dit euvel snel verholpen. Een paar km’ers verder weer van da! Eric De Spiegeleire z’n tube begaf het weer. Eric heeft het dit jaar al hard te verduren gehad inzake platvallen. Dit is de derde week op rij. Misschien er even aan toevoegen: Er is GEEN klassement voorzien voor platrijders :). De rit verder gezet: St.- Niklaas, Melsele, Haasdonk, Kruibeke…
Bij het zien van het windmolenpark zijn we het noorden kwijt geraakt. We hebben een aantal toerkes gereden. We zaten letterlijk en/of figuurlijk in het hol van Pluto. Er was geen huis in de buurt te bespeuren. Eénmaal we terug die huizen terugvonden was de weg richting café snel gemaakt. In café “het sportlokaal” hielden we halt om de weg te vragen - nen bruinen te drinken - en een schelle pompkoek te eten.
De terugweg verliep minder chaotisch. De rechte expressweg Antwerpen – Knokke is nu eenmaal moeilijk uit het oog te verliezen! Op de Durmedijk hebben we er de pees opgelegd. Er werd tegen 34 – 35 km/u gereden. Goed opgewarmd dus om ons te lanceren op Lindestraat-brugge. Hier zijn snelheden opgemeten van 40 en meer! De uiteindelijke overwinning ging verdienstelijk naar Julien Lion. Die plaatste een stevige eindsprint voor de toeschouwers van de Lindestraat kermis. Na 97 fietskilometers was het terug een blij weerzien van de Fina.
90 km doorheen het waasland, dat stond er op het programma vandaag. Een vlakke rit m.a.w. Eén voor acht: Yvan De Vetter, de stipte vogel zoals altijd, kwam aangereden. We konden vertrekken. Voor alle zekerheid had ik toch m’n thermovest aangetrokken. De weergoden gingen me nu niet liggen hebben. Eric had blijkbaar z’n salieksken nie aan: dus genen regen vandaag! We waren vlotjes gestart. Rond de dertig maalden we de verschillende waaslandse dorpjes af.Zele, Hamme, Waasmunster, Elversele, Temse, … passeerden de revue. Het ging lekker tot weer die pech toestak.
Via slechte communicatie had Freddy een put in het wegdek niet opgemerkt. Resultaat: nen serieuzen klop met nen platten band als gevolg. Met de westenwind van Mon was dit euvel snel verholpen. Een paar km’ers verder weer van da! Eric De Spiegeleire z’n tube begaf het weer. Eric heeft het dit jaar al hard te verduren gehad inzake platvallen. Dit is de derde week op rij. Misschien er even aan toevoegen: Er is GEEN klassement voorzien voor platrijders :). De rit verder gezet: St.- Niklaas, Melsele, Haasdonk, Kruibeke…
Bij het zien van het windmolenpark zijn we het noorden kwijt geraakt. We hebben een aantal toerkes gereden. We zaten letterlijk en/of figuurlijk in het hol van Pluto. Er was geen huis in de buurt te bespeuren. Eénmaal we terug die huizen terugvonden was de weg richting café snel gemaakt. In café “het sportlokaal” hielden we halt om de weg te vragen - nen bruinen te drinken - en een schelle pompkoek te eten.
De terugweg verliep minder chaotisch. De rechte expressweg Antwerpen – Knokke is nu eenmaal moeilijk uit het oog te verliezen! Op de Durmedijk hebben we er de pees opgelegd. Er werd tegen 34 – 35 km/u gereden. Goed opgewarmd dus om ons te lanceren op Lindestraat-brugge. Hier zijn snelheden opgemeten van 40 en meer! De uiteindelijke overwinning ging verdienstelijk naar Julien Lion. Die plaatste een stevige eindsprint voor de toeschouwers van de Lindestraat kermis. Na 97 fietskilometers was het terug een blij weerzien van de Fina.
Sunday, May 14, 2006
Sfeerverslag rit 7 mei - Molenroute (ingekort)
Van onze reporters Dirk De Coninck en Geert Van Peteghem ter plaatse:
"Met achttien renners zijn we aan ons lokaal vertrokken. Hoopvol als we waren hadden de meeste onder ons hun T-shirt en korte broek aangetrokken. Als we immers hetzelfde mooie weer zouden krijgen als de dagen voordien beloofde het een prachtige dag te worden, maar helaas…. De weergoden waren ons niet gunstig gezind. In Wetteren voelden we de eerste druppels al. Dapper als we waren besloten we onze weg verder te zetten. Jammer genoeg begon het steeds harder te regenen. Om het gevaar te ontwijken besloten we de Molenberg te laten voor wat hij was.
We reden een goed tempo. We waren echter genoodzaakt onze rit in te korten door de slechte weersomstandigheden. In plaats van de geplande honderd kilometer hielden we er ongeveer een zeventigtal kilometers op na.
Op de dijk, naar de Aard te Schellebelle, reed Kris Vander Sijpt lek. Even later volgde Erik, deze laatste kon zich behelpen met het oppompen van zijn lekke band zodat dit obstakel snel van de baan was. We zetten onze weg dan maar verder naar huis, smachtend naar een warme douche of bad.
Om Marleen en ‘de langen’ hun zaak wat netjes te houden besloten de meeste onder ons om rechtstreeks huiswaarts te keren.
De, welverdiende, donkere biertjes zullen moeten wachten tot een volgende keer.
Laat ons vooral hopen dat de komende ritten de zon van de partij zal zijn." (Dirk De Coninck)
-----
"Als ik me niet vergis waren we met 18 laureaatrijders. 17 daarvan dachten dat dit een zonnig ritje ging worden. Vergeet het maar zei Eric: 't gaat regenen! En gelijk had ie: Na het optrekken van de mist hebben we een hele voormiddag regen gezien.
We waren snel van start gegaan. De warme voorspellingen zouden immers de dieseltjes snel op temperatuur brengen. Of was er de vrees dat we terug maar om half één in de fina zouden toekomen en er zo nen bruinen minder te drinken viel?
Volgens de naamgeving zouden we molens tegenkomen onder de baan. 'kMoet zeggen dat ik maar 1 molen gezien heb. Er stonden meer bunkers dan molens. Misschien moeten we deze rit volgend jaar de bunkerroute noemen :)? Na 25 km begon den derriere nat te worden (van de regen) en kregen we door dat het een regenrit ging worden.
Mon had kiekevel. Mijn armhaar stond recht. Anderen hadden verkleumde handen. Er is toen wijselijk besloten om de rit in te korten.
We hebben de molenberg niet opgereden. De kasseitjes lagen te nat. Ons gedacht was: Met een te groot koppel op 11% zal ons achterwiel doorslippen. Wie goed uitkeek heeft toch een blik kunnen opvangen van deze klim (zie foto).
We hebben de volgende straat rechts genomen, wat uiteindelijk ook klimmen was.
Een tussenstop (café) hebben we niet genomen. De kortste weg naar huis dan maar. Dit was langs de betsberg (in volle afdaling) en scheldedijk. Hier hebben we aan 35 en meer gereden om niet af te koelen. In Wetteren vielen Kris en vervolgens Eric plat. Dzju, we hebben al awa tegenslag gekend op onze ritten dit jaar. De rit eindigde voor de meeste huiswaarts. Alhoewel, er werden iets voor één nog fietsen aan de Fina gesignaleerd.
Tot volgende week op een platte rit in het waasland, met hopelijk veel zon!!" (Geert Van Peteghem)
"Met achttien renners zijn we aan ons lokaal vertrokken. Hoopvol als we waren hadden de meeste onder ons hun T-shirt en korte broek aangetrokken. Als we immers hetzelfde mooie weer zouden krijgen als de dagen voordien beloofde het een prachtige dag te worden, maar helaas…. De weergoden waren ons niet gunstig gezind. In Wetteren voelden we de eerste druppels al. Dapper als we waren besloten we onze weg verder te zetten. Jammer genoeg begon het steeds harder te regenen. Om het gevaar te ontwijken besloten we de Molenberg te laten voor wat hij was.
We reden een goed tempo. We waren echter genoodzaakt onze rit in te korten door de slechte weersomstandigheden. In plaats van de geplande honderd kilometer hielden we er ongeveer een zeventigtal kilometers op na.Op de dijk, naar de Aard te Schellebelle, reed Kris Vander Sijpt lek. Even later volgde Erik, deze laatste kon zich behelpen met het oppompen van zijn lekke band zodat dit obstakel snel van de baan was. We zetten onze weg dan maar verder naar huis, smachtend naar een warme douche of bad.
Om Marleen en ‘de langen’ hun zaak wat netjes te houden besloten de meeste onder ons om rechtstreeks huiswaarts te keren.
De, welverdiende, donkere biertjes zullen moeten wachten tot een volgende keer.
Laat ons vooral hopen dat de komende ritten de zon van de partij zal zijn." (Dirk De Coninck)
-----
"Als ik me niet vergis waren we met 18 laureaatrijders. 17 daarvan dachten dat dit een zonnig ritje ging worden. Vergeet het maar zei Eric: 't gaat regenen! En gelijk had ie: Na het optrekken van de mist hebben we een hele voormiddag regen gezien.
We waren snel van start gegaan. De warme voorspellingen zouden immers de dieseltjes snel op temperatuur brengen. Of was er de vrees dat we terug maar om half één in de fina zouden toekomen en er zo nen bruinen minder te drinken viel?
Volgens de naamgeving zouden we molens tegenkomen onder de baan. 'kMoet zeggen dat ik maar 1 molen gezien heb. Er stonden meer bunkers dan molens. Misschien moeten we deze rit volgend jaar de bunkerroute noemen :)? Na 25 km begon den derriere nat te worden (van de regen) en kregen we door dat het een regenrit ging worden.
Mon had kiekevel. Mijn armhaar stond recht. Anderen hadden verkleumde handen. Er is toen wijselijk besloten om de rit in te korten.
We hebben de molenberg niet opgereden. De kasseitjes lagen te nat. Ons gedacht was: Met een te groot koppel op 11% zal ons achterwiel doorslippen. Wie goed uitkeek heeft toch een blik kunnen opvangen van deze klim (zie foto).We hebben de volgende straat rechts genomen, wat uiteindelijk ook klimmen was.
Een tussenstop (café) hebben we niet genomen. De kortste weg naar huis dan maar. Dit was langs de betsberg (in volle afdaling) en scheldedijk. Hier hebben we aan 35 en meer gereden om niet af te koelen. In Wetteren vielen Kris en vervolgens Eric plat. Dzju, we hebben al awa tegenslag gekend op onze ritten dit jaar. De rit eindigde voor de meeste huiswaarts. Alhoewel, er werden iets voor één nog fietsen aan de Fina gesignaleerd.
Tot volgende week op een platte rit in het waasland, met hopelijk veel zon!!" (Geert Van Peteghem)