Tuesday, May 13, 2008
Verslag Pinksterrit - 145 km!
Van uw blogger ter plaatse, Vincent:
Een heel mooi dienstertje en lekkere Belgische bieren op de kaart maakten onze stop des te deugddoender. Met 80 kilometer op de teller draaiden we rechtsomkeer richting Zelzate (met ondertussen nog een pitstop te Assenede), terug de grens over om via Sas Van Gent het kanaal over te steken. Toen we mijn huis te Wachtebeke passeerden stonden Nies en mijn zoontje Eli te supporteren (laatstgenoemde eerder aan het slapen). Onze laatste stop was café De Singel te Zeveneken op 7 kilometer van de finish. Odilon had ons al maanden warm gemaakt om dit etablissement eens aan te doen. Het café bleek zijn reputatie alle eer aan te doen en de Stuurkens ook: er werd gegrapt en gegrold met Theo en Odilon (en enkele vrouwelijke bezoeksters) in de hoofdrollen! Volgende keer zullen we incognito moeten komen! Op de terugweg bleek het achterwiel van voorzitter William wel zeer bizarre capriolen uit te halen. Gelukkig offerde de jongste Van Malderen zich op en reed hij met het slingerende achterwiel én open remmen de laatste kilometers. Tevergeefs want een met een luide knal gaf het wiel er enkele kilometers later de geest aan (een spaak sprong door de achterband). Door een goddelijk toeval had Eric zich de laatste kilometers per auto aangesloten zodat de fiets en Michaël ingeladen konden worden. Omstreeks 16.00u kwamen we moe, tevreden (en ik met onderarmen zo rood als krabben) aan te café Parking waar ons op het terras in de tuin een heerlijke spaghetti wachtte, met zorg bereid door de vrouw en dochter van Peter.
ALLE FOTO's van de Pinksterrit zijn te bekijken op: http://picasaweb.google.com/vincent.vanmalderen/WTCTStuurken (of via de LINK links).
"Met een behoorlijk aantal waren we present op deze warme pinksterzondag voor wat onze langste rit van het seizoen beloofde te worden. Maar vooraleer we onze odyssee konden aanvatten dienden we nog even een de-tour richting Donkmeer te maken. Daar mochten we poseren voor de lens van gemeente-fotograaf Marc Van Gysegem die van de verzamelde Stuurkens enkele actie-foto's nam (één van deze foto's zal later de voorpagina van Infogem Berlare sieren). Wanneer ik in het bezit kom van deze foto's zullen ze uiteraard een mooi plaatsje op de blog krijgen. 
Na wat proviand bij Nies ingeslagen te hebben (rijsttaartjes) konden we vertrekken richting kust. Het weer was schitterend, de sfeer uitgelaten. Pech sloeg de eerste keer toe toen Julien op de overzet te Mendonk (over kanaal Gent-Terneuzen) een platte tube vaststelde wat Theo(-ke) toeliet volgende filosofische overpeinzing te maken: "hoe kan iemand lek rijden over water?". Een vraag waar wetenschappers zich hoogstwaarschijnlijk nog duizend jaar het hoofd over zullen breken.
Na wat proviand bij Nies ingeslagen te hebben (rijsttaartjes) konden we vertrekken richting kust. Het weer was schitterend, de sfeer uitgelaten. Pech sloeg de eerste keer toe toen Julien op de overzet te Mendonk (over kanaal Gent-Terneuzen) een platte tube vaststelde wat Theo(-ke) toeliet volgende filosofische overpeinzing te maken: "hoe kan iemand lek rijden over water?". Een vraag waar wetenschappers zich hoogstwaarschijnlijk nog duizend jaar het hoofd over zullen breken. Van Mendonk ging het richting Evergem om in Lovendegem een zeer mooi fietspad te nemen langs het water (een pad dat Michaël en ik vaak lopend verkennen). Een eerste keer stoppen deden we op het terras van een gezellig wielertoeristencafé gelegen aan hetzelfde fietspad ergens voor Maldegem. Na het lessen van onze dorst trokken we verder, de grens over, richting Aardenburg waar Nies ons opwachtte met pistolets met kaas en hesp en ons ook een pittoresk terras had gereserveerd.
Een heel mooi dienstertje en lekkere Belgische bieren op de kaart maakten onze stop des te deugddoender. Met 80 kilometer op de teller draaiden we rechtsomkeer richting Zelzate (met ondertussen nog een pitstop te Assenede), terug de grens over om via Sas Van Gent het kanaal over te steken. Toen we mijn huis te Wachtebeke passeerden stonden Nies en mijn zoontje Eli te supporteren (laatstgenoemde eerder aan het slapen). Onze laatste stop was café De Singel te Zeveneken op 7 kilometer van de finish. Odilon had ons al maanden warm gemaakt om dit etablissement eens aan te doen. Het café bleek zijn reputatie alle eer aan te doen en de Stuurkens ook: er werd gegrapt en gegrold met Theo en Odilon (en enkele vrouwelijke bezoeksters) in de hoofdrollen! Volgende keer zullen we incognito moeten komen! Op de terugweg bleek het achterwiel van voorzitter William wel zeer bizarre capriolen uit te halen. Gelukkig offerde de jongste Van Malderen zich op en reed hij met het slingerende achterwiel én open remmen de laatste kilometers. Tevergeefs want een met een luide knal gaf het wiel er enkele kilometers later de geest aan (een spaak sprong door de achterband). Door een goddelijk toeval had Eric zich de laatste kilometers per auto aangesloten zodat de fiets en Michaël ingeladen konden worden. Omstreeks 16.00u kwamen we moe, tevreden (en ik met onderarmen zo rood als krabben) aan te café Parking waar ons op het terras in de tuin een heerlijke spaghetti wachtte, met zorg bereid door de vrouw en dochter van Peter.Iedereen tot volgende week voor een minder lange maar minstens even plezante rit."
ALLE FOTO's van de Pinksterrit zijn te bekijken op: http://picasaweb.google.com/vincent.vanmalderen/WTCTStuurken (of via de LINK links).
Tuesday, May 06, 2008
Ritverslag Molenroute (en rit 27 april)
Van uw blogger ter plaatse Vincent:
"Vooreerst wens ik WTC 't Stuurken van harte te bedanken voor de mooie attentie ter gelegenheid van de geboorte van mijn eerste zoontje Eli. Ik ben nooit een echte kilometervreter qua trainingen geweest maar met de komst van de nieuwe spruit zal trainen tijdens de week al helemaal een luxe worden. Zodoende koos ik vorige week (27 april) voor de B-rit. Een rustig ritje dacht ik maar dat was buiten 'Mon' gerekend die ook de B-renners wou klaarstomen voor de zware rit (150 kilometer) op 'Sinksen'. 95 kilometer en ettelijke beauforts Hollandse wind later kwam ik aldus stikkapot aan te Overmere. De A-renners waren ook al gearriveerd en aan hun tronie te zien was hun rit ook behoorlijk lastig geweest.
Vastberaden niet dezelfde fout te maken laste ik een trainingsrit (70 km) in op vrijdag samen met Eli's bompa (waar vaderschapsverlof toch niet goed voor is). Met deze extra kilometers achter de kiezen besloot ik dan toch deze zondag te opteren voor de A-rit, onze eigenste Molenroute. Bompa William besloot het rustiger aan te doen en een beperkte groep Stuurkens fietsten naar Temse en terug. Maar wij dus richting de molens en vooral de apotheose: de molenberg. Gestart aan een stevig starttempo in een heerlijk lente-weertje vielen de eerste kilometers best wel mee. De eerste 'klop' kreeg ik op de beruchte 'lange kassei' te Scheldewindeke (de 'lange kassei' die nota bene vroeger nog veel langer was). Recupereren bleek zeer moeilijk want vanaf Scheldewindeke bevonden we ons in permanent golvend terrein. Toch mijn tweede adem gevonden en vrij vlot de Molenberg beklommen om geen minuut te vroeg te pauzeren in een lokaal wielercafeetje.
Jammer genoeg waren we toen - ondermeer door een misverstand - Dirk (en ook Peter) kwijt gespeeld. Na twee rijsttaarten en een Ice Tea verliep de terugtocht vrij vlot tot we op 3 kilometer van de aankomst die verduivelde Overmeerse Koningstraat nog overmoesten (heb nooit begrepen waarom ze dat het 'Keuningsstrautjen' noemen, een verkleinwoord voor deze strook kassei is niet echt op zijn plaats ;)). Moe maar zonder kleerscheuren café Parking dus bereikt om zalig te kunnen genieten van een frisse Duvel op Denny zijn (zeer mooi) vernieuwd terras. Iedereen tot volgende week voor dé Sinksenklepper!!"
"Vooreerst wens ik WTC 't Stuurken van harte te bedanken voor de mooie attentie ter gelegenheid van de geboorte van mijn eerste zoontje Eli. Ik ben nooit een echte kilometervreter qua trainingen geweest maar met de komst van de nieuwe spruit zal trainen tijdens de week al helemaal een luxe worden. Zodoende koos ik vorige week (27 april) voor de B-rit. Een rustig ritje dacht ik maar dat was buiten 'Mon' gerekend die ook de B-renners wou klaarstomen voor de zware rit (150 kilometer) op 'Sinksen'. 95 kilometer en ettelijke beauforts Hollandse wind later kwam ik aldus stikkapot aan te Overmere. De A-renners waren ook al gearriveerd en aan hun tronie te zien was hun rit ook behoorlijk lastig geweest.
Vastberaden niet dezelfde fout te maken laste ik een trainingsrit (70 km) in op vrijdag samen met Eli's bompa (waar vaderschapsverlof toch niet goed voor is). Met deze extra kilometers achter de kiezen besloot ik dan toch deze zondag te opteren voor de A-rit, onze eigenste Molenroute. Bompa William besloot het rustiger aan te doen en een beperkte groep Stuurkens fietsten naar Temse en terug. Maar wij dus richting de molens en vooral de apotheose: de molenberg. Gestart aan een stevig starttempo in een heerlijk lente-weertje vielen de eerste kilometers best wel mee. De eerste 'klop' kreeg ik op de beruchte 'lange kassei' te Scheldewindeke (de 'lange kassei' die nota bene vroeger nog veel langer was). Recupereren bleek zeer moeilijk want vanaf Scheldewindeke bevonden we ons in permanent golvend terrein. Toch mijn tweede adem gevonden en vrij vlot de Molenberg beklommen om geen minuut te vroeg te pauzeren in een lokaal wielercafeetje.Jammer genoeg waren we toen - ondermeer door een misverstand - Dirk (en ook Peter) kwijt gespeeld. Na twee rijsttaarten en een Ice Tea verliep de terugtocht vrij vlot tot we op 3 kilometer van de aankomst die verduivelde Overmeerse Koningstraat nog overmoesten (heb nooit begrepen waarom ze dat het 'Keuningsstrautjen' noemen, een verkleinwoord voor deze strook kassei is niet echt op zijn plaats ;)). Moe maar zonder kleerscheuren café Parking dus bereikt om zalig te kunnen genieten van een frisse Duvel op Denny zijn (zeer mooi) vernieuwd terras. Iedereen tot volgende week voor dé Sinksenklepper!!"