WTC 't Stuurken

"Met een behoorlijk aantal waren we present op deze warme pinksterzondag voor wat onze langste rit van het seizoen beloofde te worden. Maar vooraleer we onze odyssee konden aanvatten dienden we nog even een de-tour richting Donkmeer te maken. Daar mochten we poseren voor de lens van gemeente-fotograaf Marc Van Gysegem die van de verzamelde Stuurkens enkele actie-foto's nam (één van deze foto's zal later de voorpagina van Infogem Berlare sieren). Wanneer ik in het bezit kom van deze foto's zullen ze uiteraard een mooi plaatsje op de blog krijgen. Na wat proviand bij Nies ingeslagen te hebben (rijsttaartjes) konden we vertrekken richting kust. Het weer was schitterend, de sfeer uitgelaten. Pech sloeg de eerste keer toe toen Julien op de overzet te Mendonk (over kanaal Gent-Terneuzen) een platte tube vaststelde wat Theo(-ke) toeliet volgende filosofische overpeinzing te maken: "hoe kan iemand lek rijden over water?". Een vraag waar wetenschappers zich hoogstwaarschijnlijk nog duizend jaar het hoofd over zullen breken.

Van Mendonk ging het richting Evergem om in Lovendegem een zeer mooi fietspad te nemen langs het water (een pad dat Michaël en ik vaak lopend verkennen). Een eerste keer stoppen deden we op het terras van een gezellig wielertoeristencafé gelegen aan hetzelfde fietspad ergens voor Maldegem. Na het lessen van onze dorst trokken we verder, de grens over, richting Aardenburg waar Nies ons opwachtte met pistolets met kaas en hesp en ons ook een pittoresk terras had gereserveerd.

Een heel mooi dienstertje en lekkere Belgische bieren op de kaart maakten onze stop des te deugddoender. Met 80 kilometer op de teller draaiden we rechtsomkeer richting Zelzate (met ondertussen nog een pitstop te Assenede), terug de grens over om via Sas Van Gent het kanaal over te steken. Toen we mijn huis te Wachtebeke passeerden stonden Nies en mijn zoontje Eli te supporteren (laatstgenoemde eerder aan het slapen). Onze laatste stop was café De Singel te Zeveneken op 7 kilometer van de finish. Odilon had ons al maanden warm gemaakt om dit etablissement eens aan te doen. Het café bleek zijn reputatie alle eer aan te doen en de Stuurkens ook: er werd gegrapt en gegrold met Theo en Odilon (en enkele vrouwelijke bezoeksters) in de hoofdrollen! Volgende keer zullen we incognito moeten komen! Op de terugweg bleek het achterwiel van voorzitter William wel zeer bizarre capriolen uit te halen. Gelukkig offerde de jongste Van Malderen zich op en reed hij met het slingerende achterwiel én open remmen de laatste kilometers. Tevergeefs want een met een luide knal gaf het wiel er enkele kilometers later de geest aan (een spaak sprong door de achterband). Door een goddelijk toeval had Eric zich de laatste kilometers per auto aangesloten zodat de fiets en Michaël ingeladen konden worden. Omstreeks 16.00u kwamen we moe, tevreden (en ik met onderarmen zo rood als krabben) aan te café Parking waar ons op het terras in de tuin een heerlijke spaghetti wachtte, met zorg bereid door de vrouw en dochter van Peter.

Iedereen tot volgende week voor een minder lange maar minstens even plezante rit."