WTC 't Stuurken

Vandaag stond er een toerke Mount Guyot op het programma, 60km met 2000+ meter klimmen. Na de gebruikelijke bliksemstart – iedereen vertrekt alsof er maar 5km moet gekoerst worden – kon ik me nestelen in een goed groepje. Het traject ging meteen over in singletrails stijl omhoog met links de afgrond. Een wonder dat daar niemand in sukkelt. Geen last van de valpartij van gisteren totdat er te voet moest geklommen worden. Ver boven de boomgrens klauteren over rotsen met de fiets op de rug, daar had ik thuis niet op getraind. De gehavende linkerkuit was trouwens ook niet akkoord met al dat stapwerk. Toen ook de hoogte me parten begon te spelen moest ik m’n groepje laten wegwandelen.

Wel fantastische vergezichten, althans volgens diegenen die nog lucide genoeg waren om rond te kijken.

Eindelijk boven dacht ik een beetje te recupereren in de afdaling: fout! Meer dan 5 mijl – reken zelf maar om – al biddend naar beneden met compleet verzuurde armen, wat een afdaling! Er zouden trouwens nog afdalingen volgen waar enkel de technische wonders naar beneden konden fietsen. Ik was meer van het principe: ogen toe en aan optie 1 denken. (Optie 1: niet vallen; optie 2: parkeren tegen een boom of rots; optie 3: de afgrond)

Vele kruisjes verder meer dood dan levend aangekomen. Nog 3 ritten te gaan…..joepie??

De supporters, Rebecca en kids, vulden de dag met het betere “soigneurswerk” nl. winkelen, koken, wassen, enz. Daarnaast was er ook nog wel wat tijd voor een sneeuwgevecht en ravotten op het supercoole “treinenspeelplein”.