WTC 't Stuurken

Er werd nog een droge zondagvoormiddag voorspeld, dus de Stuurkens die niet in vreemde oorden zaten stonden paraat aan de Parking. Voor de B’s een ritje Kruishoutem.

We hadden welgeteld 2 meter op de teller en Marleen stond plat – jawel, aan de overkant van de straat. Naar goede gewoonte loste Mon dat op, Marleen deed haar beklag dat Ronny haar band nog eens goed opgepompt had deze ochtend ‘want dat Mon hem wel zou wisselen’. En dat Ronny ook altijd het beste materiaal voor zich houdt, en enkel zijn eigen fiets wil kuisen en zo. We hoorden hem precies in de verte nog ‘vrijaf, vrijaf’ roepen om ervoor te zorgen dat de A’s snel wegwaren. Enfin zo herinneren wij het ons, het kan ook anders geweest zijn hoor.

We hadden een nieuwe kopman ook, Robin die de eer van Zele hooghield nu André er niet was – en hij heeft dat voortreffelijk gedaan. Thomas die een vermageringskuur volgt had besloten zijn warmste onderhemdje en lange vest aan te doen, kwestie van de temperatuur erin te houden. De eerste 45km kabbelden verder richting Kruishoutem, tot vrijaf aan de lange kasseidreef. Een aantal mislopen A’s (“we waren te laat op”....jaja....tuurlijk) en een paar B’s laten hun eens goed gaan. Zo goed dat Laurens zijn drinkbushouders er bijna aframmelen. Ronny – er moet daar toch eens iets gebeuren aan dat onderhoud. De vaste drinkplaats is net als vorig jaar toe, en de Mon stopt niet zomaar ergens. Plots staan we op de dijk, en dat was blijkbaar ook de bedoeling niet. Rechtsomkeer en toch maar stoppen aan een lokaal café waar ze hun omzet van de week gedraaid hebben, de frigo was leeg als we vertrokken. En mens leert er de Parking nog meer door waarderen.

De terugrit via de Lange Munte waar uw reporter aan 45 km/h werd voorbij gevlogen door Eric en vooral Thibault, en optrekken tot 50 km/h bracht ons geen meter dichter. Op kasseien. Danny die ook vooraan zat reed lek, tijd om wat uit te puffen en voor Mon om wat op te blazen. Via Merelbeke naar Melle en daar de dijk op, vrijaf met een flink groepje dat in stukken en brokken aan Wetteren brug toekwam (heb ik van horen zeggen). Opschudding als we daar willen vertrekken, Jill tegen de vlakte en flink geschaafd – het lijkt achteraf nog mee te vallen, de eerste schrik was erger. Er wordt rustig teruggereden, en met een hele bende nog nagepraat op het terras. Denny wist wat doen 

Tot de volgende ! Jochen