Saturday, November 03, 2007
Verslag voorlaatste rit
een beetje in 'retard' maar toch nog een laat verslag, van uw reporter Vincent:
Bijna te laat gearriveerd, na een korte nacht de wekker slechts halvelings gehoord, om me dan door de dichte mist, per auto, een weg te banen van Wachtebeke naar Overmere. Er zijn leukere manieren om een zondag te starten maar een echte coureur moet nu eenmaal kunnen afzien. Van dat feit ben ik nog meer overtuigd na het lezen van het boek "Het standaardboek van de tour" (een aanrader voor iedere wielerfan die van goede verhalen houdt, te koop in De Slegte voor een prikje). In dit boek beschrijven Rik Vanwalleghem en Marc Mercy de Spartaanse belevenissen van onze voorvaders-flandriens in de eerste Tours de France: ritten van 400km in de meest erbarmelijke omstandigheden, met loodzware fietsen zonder versnelling ("dat was voor de dames"), moeten schuilen in grotten voor Pyreneese bergberen, plassen op de handen om ze van vrieskou te vrijwaren, afgeronseld worden door vijandige supportersclans, ... . De koude mist, deze ochtend anno 2007, deed ook wel pijn aan de handen maar alles is uiteraard relatief. Met een twintigtal dus op weg naar Temse voor een rit die bij elk lid voldoende bekend is, het is namelijk ook de vaste "winterrit" buiten het seizoen. Wie Temse zegt, zegt "15 km vrijaf" en dit was deze keer niet anders hoewel een spectaculaire valpartij 'roet in ons eten' strooide. Ik had me voorgenomen op 't gemak te starten en me dus gepositioneerd in de buik van het peloton. Net voor me probeerden Sven en Eddy een trager koppel wielertoeristen in te halen, net op het moment dat er enkele tegenliggers uit de bocht kwamen. De gepasseerde coureurs gingen onvoldoende aan de kant waardoor een botsing bijna onvermijdelijk werd. Sven diende bruusk te remmen, verloor even de controle over het stuur maar bleef als bij wonder in het zadel. Eddy werd tijdens het manoeuvre wel aangetikt en belande met een spectaculaire duik in de zompige grakant. Fiets serieus beschadigd, knie geschaafd maar gelukkig zonder meer lichamelijk letsel. De dijken worden te populair en oppassen blijft dus de boodschap! Minus één renner de tocht verdergezet om dan toch allemaal samen te komen bij Julien en Marleen.
Tot volgend seizoen, Vincent
Bijna te laat gearriveerd, na een korte nacht de wekker slechts halvelings gehoord, om me dan door de dichte mist, per auto, een weg te banen van Wachtebeke naar Overmere. Er zijn leukere manieren om een zondag te starten maar een echte coureur moet nu eenmaal kunnen afzien. Van dat feit ben ik nog meer overtuigd na het lezen van het boek "Het standaardboek van de tour" (een aanrader voor iedere wielerfan die van goede verhalen houdt, te koop in De Slegte voor een prikje). In dit boek beschrijven Rik Vanwalleghem en Marc Mercy de Spartaanse belevenissen van onze voorvaders-flandriens in de eerste Tours de France: ritten van 400km in de meest erbarmelijke omstandigheden, met loodzware fietsen zonder versnelling ("dat was voor de dames"), moeten schuilen in grotten voor Pyreneese bergberen, plassen op de handen om ze van vrieskou te vrijwaren, afgeronseld worden door vijandige supportersclans, ... . De koude mist, deze ochtend anno 2007, deed ook wel pijn aan de handen maar alles is uiteraard relatief. Met een twintigtal dus op weg naar Temse voor een rit die bij elk lid voldoende bekend is, het is namelijk ook de vaste "winterrit" buiten het seizoen. Wie Temse zegt, zegt "15 km vrijaf" en dit was deze keer niet anders hoewel een spectaculaire valpartij 'roet in ons eten' strooide. Ik had me voorgenomen op 't gemak te starten en me dus gepositioneerd in de buik van het peloton. Net voor me probeerden Sven en Eddy een trager koppel wielertoeristen in te halen, net op het moment dat er enkele tegenliggers uit de bocht kwamen. De gepasseerde coureurs gingen onvoldoende aan de kant waardoor een botsing bijna onvermijdelijk werd. Sven diende bruusk te remmen, verloor even de controle over het stuur maar bleef als bij wonder in het zadel. Eddy werd tijdens het manoeuvre wel aangetikt en belande met een spectaculaire duik in de zompige grakant. Fiets serieus beschadigd, knie geschaafd maar gelukkig zonder meer lichamelijk letsel. De dijken worden te populair en oppassen blijft dus de boodschap! Minus één renner de tocht verdergezet om dan toch allemaal samen te komen bij Julien en Marleen.
Tot volgend seizoen, Vincent
# posted by Vincent @ 4:05 AM 